Za vreme velike seobe Srba u 18.veku, bežeći od Turaka sa svoja tri sina i mnogobrojnom porodicom stari Sibin je zanoćio na proplanku koji se i danas zove Pogledi. Kad je ujutru izašlo sunce ugledali su ispred sebe pitome brežuljke i plodno međurečje te odlučiše da tu ostanu da žive. Najstariji sin David izabra plodne brežuljke u sredini i sa vojom čeljadi podiže kuću, voćnjake, pčelinjake. Njegove potomke i danas zovu Davidovići. Srednji sin Jakov se naseli na osojnoj-levoj strani rečice i tamo izrodi brojnu familiju. Kasnije se njegovo potomstvo iseljavalo tak oda danas u Sibnici nema prezimena Jakovljević.

Najmlađi Stepan sa svoja tri sina se naselio na prisojnoj-sunčanoj strani doline. Tu podiže kuće, štale, vinograde i voćnjake. I danas živi mnogobrojna familija Stepanovići u Sibnici i obližnjim gradovima.

Sibin je biodobar i mudar domaćin. Svoje imanje je ogradio živom ogradomkoju narod zove živica. Nije dopušta oda se kroz njegovo prolazi. Spreman je bio da svoje brani. U susednim selima su govorili: "Ne idi tamo je Sibinova živica, tam oje Sibinova živica".

Jedini ulaz u Sibnicu je bio kroz kapiju u Donjoj Sibnici.

U to vreme Sibinovo selo nazvaše Sibnica i taj naziv osta do današnjih dana.

OVO JE BILA LEGENDA O SIBINU I SIBNICI.

Tekst predstavlja rad učenika osnovne škole i dobijen je ljubaznošću Miladina Milosavljevića učitelja, bibliografa i kolekcionara iz sela Prevešt

KRATKA ISTORIJA SELA SIBNICA

Naše selo se zove Sibnica. Nalazi se na pitomim obroncima Gledićkih planina. Pripada opštini Rekovac i geografskom području Levač, a još šire gledano šumadijsko-pomoravskoj regiji. U Srbiji ima više mesta koja se zovu Sibnica. Na primer kosmajska Sibnica kod Beograda, Sibnica kod Pančeva, Sibnica kod Topole, kod Blaca, gružanska Sibnica itd. Našu Sibnicu najčešće zovu levačka ili rekovačka. Naziv Sibnica potiče od staroslovenskog naziva "međurečje" što znači naselje između dve reke. Na ovom području je uvek bilo naselja: prvo su živeli Iliri i Tračani pa Kelti, pa Rimljani pa Sloveni. Današnju Sibnicu su naselili Srbi za vreme velike seobe naroda u 18.veku pod vođstvom patrijarha Arsenija Čarnojevića.

Sibnica se nezvanično deli na Donju i Gornju iako je to jedna mesna zajednica. Krajem XIX i početkom XX veka, a posebno u vreme između dva svetska rata 1920-1940.godine, Sibnica je bila opština za nekoliko okolnih sela u tadašnjem srezu Levačkom. Sedište opštine je bilo u Donjoj Sibnici, koja je tada bila kao mala varoš. Imala je školu, ambulantu, stanicu milicije, nekoliko prodavnica i nekoliko kafana. Bilo je preko dvadeset zanatskih radnji, a radila je i pijaca poljoprivrednih i zanatskih proizvoda i stoke. Sibnica je tada bila jedno od većih i naprednijih sela u okolini. Posle II svetskog rata broj stanovnika se naglo smanjio jer su se mnoge čitave porodice preselile u obližnje gradove, posebno u Jagodinu i Kragujevac.

Sada Sibnica broji oko 220 stanovnika, od kojih dvadesetak dolazi povremeno iz gradova i iz inostranstva te ovde provodi godišnji odmor ili samo leto.

Meštani Sibnice se najviše bave poljoprivredom i stočarstvom. Mali broj ljudi je zapošljen u drugim delatnostima.

Žitelji Sibnice, a posebno mi deca volimo svoje selo i svoju školu.

Tekst je rad učenika osnovne škole i dobijen je ljubaznošću Miladina Milosavljevića učitelja, bibliografa i kolekcionara iz sela Prevešt

LEGENDA O SREBRU I SIBNICI

U doba kada su u ovim krajevima živeli stari narodi Kelti a zatim i Rimljani pronašli su rudu srebra na području Bulinca, Ćave, Raškovca i Male Ravni. Ruda je bila u obliku praha i pepela koju su Kelti nazivali "sibenica". Od te reči kasnije je nastao naziv Sibnica. Za vreme svog boravka, Turci su od tog srebra pravili lep nakit za svoje žene-bule, pa su to mesto oko rudnika prozvali Bulinac. Na svim mestima u Srbiji gde su Kelti nalazili tu vrstu srebrne rude nastala su naselja koja se i danas zovu Sibnica. Priča se da u Srbiji ima devet sela sa imenom Sibnica, a neki kažu da ih ima mnogo više.

Našu Sibnicu zovu levačka Sibnica jer se nalazi u pitomom Levču u opštini Rekovac.

Mi volimo svoju Sibnicu!

Izvor teksta: pismeni rad učenika OŠ Dušan Popović u selu Sibnica, dobijen ljubaznošću Miladina Milosavljevića učitelja, bibliografa i kolekcionara iz sela Prevešt